آیا تا به حال به معنای تاسوعا و عاشورا فکر کرده اید؟؟
در جواب این سؤال باید توجه کرد که: «تسع» در عربی به معنای نٌه و تاسع و تاسوعا به معنای نهم می باشد. چنانکه «عشر» به معنای ده و عاشورا به معنای دهم می باشد. اطلاق کلمه «عاشورا» بر دهم ماه محرم، پس از به شهادت رسیدن حضرت امام حسین و یاران آن حضرت، صورت پذیرفته است و در دوره پیش از اسلام بر دهم ماه محرم عاشورا نمىگفتند.کاروان اباعبدالله الحسین علیه السلام در روز دوم محرم به سرزمین مقدس کربلا فرود آمد و تا روز عاشورا در آن سرزمین بودند به لحاظ آن که حوادث مهم کربلا در روز نهم و دهم ماه محرم الحرام اتفاق افتاد این دو روز را برجسته تر نموده و به نام تاسوعا و عاشورا یعنی روز نهم و دهم محرم الحرام نامیدند. ابن اثیر در کتاب «نهایه» مىگوید: «عاشورا یک اسم اسلامى است» و ابن درید مىگوید: «عاشورا یک اسم اسلامى» است و در دوره جاهلیت به این نام معروف نبود، (الصحیح من سیرة النبى، ح 3، ص 106، چاپ جامعه مدرسین). در «مجمع البحرین» نیز آمده است: «عاشورا یک اسم اسلامى است» آنچه پیش از به شهادت رسیدن حضرت امام حسین(ع) بود این بود که هم پیامبر اسلام(ص) و هم حضرت على(ع) شهادت امام حسین(ع) را در کربلا پیشگویى کرده بودند و حتى امام حسین(ع) نیز شهادت خود را پیشگویى کرده بود و به برخى از پیامبران پیشین هم شهادت آن حضرت وحى شده بود، (بحارالانوار، ج 44، ص 223 و ص 250). ولى پیش از اسلام دهم محرم را عاشورا نمىگفتند. ولى پس از آنکه حضرت امام حسین(ع) در کربلا به شهادت رسید، آن روز در میان مردم به روز عاشورا معروف گردید و شیعیان على(ع) آن روز را روز عزا و عزادارى قرار دادند و در مقابل آنان بنى امیه و پیروانشان آن روز را روز جشن و سرور قرار دادند و به تدریج دشمنان شیعه درباره عاشورا احادیثى ساختند تا آن روز را با فضیلت نشان بدهند در حالى که آن روز، روز غم و اندوه است و روز مصیبت و نکبت است، روزى است که بهترین انسان را کشتهاند، جگر رسول خدا را پاره کردهاند و زنان و کودکان پیامبر را به اسارت بردهاند، آیا اینگونه روز مىتواند روز مبارکى باشد؟! شیخ عباس قمى در مفاتیح الجنان مىگوید: روز دهم ماه محرم روز شهادت امام حسین است، روز مصیبت و حزن ائمه اطهار و شیعیان آنان است و شایسته است که شیعیان در این روز مشغول کارهاى دنیوى نگردند و مشغول گریه و نوحه باشند و زیارت عاشورا بخوانند. شیخ عباس قمى به نقل از نویسنده «شفاء الصدور» مىگوید: بنى امیه روز عاشورا را مبارک مىدانستند: در این روز براى خود خرید مىکردند و خرید را در آن روز سنّت خود کرده بودند، آنان در این روز مراسم عید بر پا مىکردند، آن روز را روزه مىگرفتند و در آن روز طلب حوائج را مستحب مىدانستند و براى همین درباره روز عاشورا فضایل و مناقبى ساختهاند و حتى دعائى هم درباره آن درست کردهاند که اولش این است: یا قابل توبة آدم یوم عاشورا، یا رافع ادریس الى السماء یوم عاشورا، یا مسکّن السفینة یوم عاشورا یا غیاث ابراهیم من النار یوم عاشورا. اینها را ساختهاند. تا امر، مشتبه شود. آنان در سخنرانیهاى خود مىگویند: هر نبىّ وسیله و شرفى دارد و در روز عاشورا، این شرف زیاد مىشود مانند خاموش کردن آتش نمرود براى ابراهیم، قرار گرفتن سفینه نوح به کوه جودى، غرق ساختن فرعون در دریا و نجات حضرت موسى از دست فرعون، نجات حضرت عیسى از دست یهودیان. شیخ عباس قمى در ادامه مىگوید: شیخ صدوق از میثم تمار نقل کرده که میثم تمّار گفت: این امت پیامبر، فرزند پیغمبر خود را مىکشند و روز عاشورا را که فرزند پیغمبر را کشتهاند، روز مبارک قرار مىدهند و این کار شدنى است و خواهد شد. راوى مىگوید: به میثم گفتم: چگونه آن روز را روز مبارک قرار مىدهند؟ گفت: آنان در فضیلت آن حدیث وضع مىکنند و مىگویند: روز عاشورا روزى است که خداوند توبه آدم را پذیرفته است با اینکه توبه آدم در ذى حجه پذیرفته شده است، آنان مىگویند: در عاشورا، یونس از شکم ماهى نجات یافته است، در حالى که در ذى قعده از شکم ماهى نجات یافته است، مىگویند: روز عاشورا روزى است که سفینه نوح در کوه جودى قرار گرفت در حالى که روز هیجدهم ذى حجه در کوه قرار گرفت و آنان مىگویند: روز عاشورا دریا براى موسى شکافته شد در حالى که در ربیع الاول شکافته شده بود، (مفاتیح الجنان، ص 476، اعمال روز عاشورا، چاپ اول، انتشارات فاطمه زهرا).
منبع:http://www.porseman.org/q/show.aspx?id=125677